Η One from the Heart παρουσιάζει τη νέα ταινία του Θάνου Αναστόπουλου και του Davide Del Degan Η Τελευταία Παραλία (L’Ultima Spiaggia). Η ταινία γυρισμένη σε διάρκεια δύο χρόνων αποτελεί ένα από τα ελάχιστα ντοκιμαντέρ που επιλέχθηκαν φέτος για το επίσημο πρόγραμμα του 69ου Φεστιβάλ των Καννών. Η Τελευταία Παραλία, τέταρτη ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, σε συν-σκηνοθεσία του Davide Del Degan, συνιστά ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ για μια παραλία μοναδική στην Ευρώπη και τους εξίσου ξεχωριστούς «κατοίκους» της.
Η ταινία θα κάνει την ελληνική της πρεμιέρα στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον κινηματογράφο Δαναό παρουσία των σκηνοθετών Θάνου Αναστόπουλου και Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν.
Στη συνέχεια θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στις 6 Οκτωβρίου
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία προβάλλεται με το νέο της cut (διάρκειας 118’) που έκαναν οι σκηνοθέτες για την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες της Ελλάδας και του εξωτερικού όπου η ταινία θα διανεμηθεί στη Γαλλία και την Ιταλία, μεταξύ άλλων.
Μπορείτε να δείτε το trailer της ταινίας με ελληνικούς υπότιτλους εδώ.
Μια παραλία, οι άνθρωποί της, η Ευρώπη και τα σύνορα
Η Τελευταία Παραλία αποτελεί μια συγκινητική όσο και αστεία περιήγηση στον μικρόκοσμο μιας λαϊκής παραλίας στην Τεργέστη της Ιταλίας στην διάρκεια των τεσσάρων εποχών του χρόνου, που αποκαλύπτει σταδιακά μια μοναδική ταινία για τα σύνορα, τις ταυτότητες και τις διαφορετικές εποχές, μια τραγικωμωδία για την ανθρώπινη φύση.
Η επίσημη ονομασία της παραλίας είναι δημόσιο θέρετρο «Λα Λαντέρνα», αλλά όλοι στην Τεργέστη το αποκαλούν απλά «Ελ Πεντοτσίν», μια δημοτική παραλία στην καρδιά της Τεργέστης, που ακόμα χωρίζεται στα δύο από έναν τοίχο. Στη μία πλευρά είναι οι άντρες και στην άλλη οι γυναίκες.
Ένας άλλος κόσμος, ένα νησί που ο χρόνος σταμάτησε να κυλάει, με θέα σε μια θάλασσα που χωρίζει κι ενώνει την ίδια στιγμή, που διευρύνει και συγχέει τα σύνορα, τα επανακαθορίζει και φέρνει κοντά Ιταλούς και Σέρβους, Έλληνες και Σλοβένους, Εβραίους και Γερμανούς, Αυστριακούς και Αμερικανούς. Την ίδια στιγμή, η παραλία αυτή αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για τους ανθρώπους που της εμπιστεύονται ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους.
Οι δύο σκηνοθέτες παρακολούθησαν την παραλία έναν ολόκληρο χρόνο. Το χειμώνα με ελάχιστους λουόμενους, κυρίως άντρες, που γεμίζουν εκεί το χρόνο που δεν περνά. Την άνοιξη, όταν ο ήλιος γίνεται πιο ζεστός και το θέρετρο σταδιακά ζωντανεύει. Το καλοκαίρι σε μια κατάμεστη παραλία, όπου οι ναυαγοσώστες εκτελούν τα καθήκοντά τους υπό το άγρυπνο βλέμμα των γυναικών. Και τέλος, το φθινόπωρο, όταν μαζεύονται οι σημαδούρες και οι μήνες που πέρασαν βαραίνουν τη σκέψη, όταν οι τακτικοί λουόμενοι λένε αντίο μέχρι την επόμενη χρονιά και φέρνουν στο μυαλό τους εκείνους που «χάθηκαν».
Στις 30 Σεπτεμβρίου, η πύλη ανοίγει για το ετήσιο πάρτι του τέλους της σεζόν. Άντρες και γυναίκες ετοιμάζονται. Φαγητό, κρασί, τραγούδια και κέφι. Στις 12 ακριβώς, ο τοίχος ανοίγει μέσα σε γενική αδιαφορία και όλως περιέργως σχεδόν κανείς δεν περνά στην άλλη πλευρά.
Σε μια πόλη όπου τα σύνορα άλλαζαν αδιάκοπα, όπου τα φράγματα, αληθινά ή συμβολικά, έχουν καταρρεύσει, όπου ο ριζοσπάστης Φράνκο Μπαζάλια γκρέμισε τα κάγκελα του ψυχιατρείου, ο τοίχος του Πεντοτσίν στέκει ακόμα, επειδή παραδόξως δε χωρίζει, αλλά διατηρεί την ελευθερία αντρών και γυναικών. Ένας τοίχος που οδηγεί σε ένα στοχασμό πάνω στην ταυτότητα και σε μια βαθύτερη κατανόηση αυτών των «ψυχικών τειχών» που κληρονόμησε η Τεργέστη, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, από τον 20ο αιώνα. Ταυτόχρονα, όμως, θέτει ερωτήματα γιατί ορθώνονται τα τείχη.
Έγραψαν για την ταινία:
«Στην Τεργέστη, ένα κάποτε δυναμικό πολυπολιτισμικό λιμάνι στη βορειοανατολική Ιταλία, βρίσκεται μια δημοτική παραλία με ένα ψηλό τσιμεντένιο τοίχο που χωρίζει την πλευρά των ανδρών από την πλευρά των γυναικών. Αυτό το πικρό, βαθυστόχαστο και τρυφερό ντοκιμαντέρ σκηνοθετημένο από τον Έλληνα δημιουργό Θάνο Αναστόπουλο (Η Κόρη) που ζει στην Τεργέστη και από τον Ιταλό συνάδελφο του Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν, μας παρουσιάζει τις σημαντικότερες στιγμές ενός έτους που πέρασαν οι δύο σκηνοθέτες παρατηρώντας τους κατοίκους αυτής της παράξενης διαχωριστικής γραμμής της παλιάς Ευρώπης. Μια μεταφορά; Ναι, αλλά όχι με έναν προφανή τρόπο που μπορεί να περιμέναμε.
Περισσότερο ελεγειακή παρά διδακτική, Η Τελευταία Παραλία ενθαρρύνει το κοινό της να συλλογιστεί γύρω από την έννοια των συνόρων, γεωγραφικών, σεξουαλικών και άλλων, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει το τρυφερό βλέμμα της στους εκκεντρικούς θαμώνες που συχνάζουν, είτε με βροχή είτε με ήλιο, σε αυτό το παράξενο κατάλοιπο μιας πιο σεμνότυφης Αυστροουγγρικής παραθαλάσσιας εποχής». Lee Marshall, Screen International
«Ο Θάνος Αναστόπουλος και ο Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν, ελληνο-ιταλικό κινηματογραφικό δίδυμο, κινηματογραφούν αυτό το αιώνιο ανθρωπολογικό τοπίο που είναι η παραλία, ταυτόχρονα σαν ένα πιθανό τέλος του δυτικού πολιτισμού και του γερασμένου πληθυσμού του και σαν ένα θέατρο αναψυχής και προσωπικής έκφρασης. Θα μπορούσαμε να φοβηθούμε ότι η ταινία θα είχε σκωπτική διάθεση, αλλά ευτυχώς μας χαρίζει μια γενναιόδωρη αποτύπωση των διαφορετικών χαρακτήρων και σωμάτων, σε συνδυασμό με μια αίσθηση καρναβαλιού». Le Monde
