Η One from the Heart παρουσιάζει την ταινία Μητέρα, Πατρίδα (Matria) του Ισπανού Άλβαρο Γκάγκο (Alvaro Gago). Το ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας έκανε πρεμιέρα στο πρόγραμμα Panorama στο Φεστιβάλ Βερολίνου ενώ στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας για την πρωταγωνίστρια Μαρία Βάσκεζ στο Φεστιβάλ της Μάλαγα, το Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σιάτλ και προβλήθηκε ανάμεσα σε άλλα στο Φεστιβάλ της Σαγκάης, του Σάο Πάολο, και στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Η πρωταγωνίστρια Μαρία Βάσκεζ είναι υποψήφια για Καλύτερη Ερμηνεία στα ισπανικά Βραβεία Goya αλλά και στα Βραβεία Feroz (απονέμονται από την Ισπανική Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου), ενώ ο σκηνοθέτης Άλβαρο Γκάγκο είναι υποψήφιος για το Βραβείο Σκηνοθεσίας στα Βραβεία Goya. Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας παρουσία του σκηνοθέτη.
Ο Alvaro Gago μεταφέρει την ιστορία της βραβευμένης στο Sundance μικρού μήκους ταινίας του με τον ίδιο τίτλο Matria όπου ακολουθεί την πραγματική γυναίκα στην οποία βάσισε τον ρόλο της Ραμόνα στην μεγάλου μήκους ταινία του. Γυρισμένη στην Γαλικία με διαλόγους στην τοπική διάλεκτο, παρουσιάζει μια γειτονιά της Ευρώπης όπου όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα τα δικαιώματα των εργατών υποβαθμίζονται επηρεάζοντας την ποιότητα της υγείας, την καθημερινότητα, τις σχέσεις και τα όνειρα τους. Η συναρπαστική Μαρία Βάσκεζ, ως μια άλλη Τζίνα Ρόουλαντς, δίνει μια αξέχαστη ερμηνεία ως Ραμόνα, μια γυναίκα που παλεύει με ανεξάντλητη ενέργεια και αυτοσαρκαστικό χιούμορ ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής της, προσπαθώντας να βρει την πυξίδα της.
Η ζωή της Ραμόνα σε ένα ψαροχώρι της Γαλικίας είναι ένας διαρκής αγώνας. Θυσιάζοντας τα πάντα για το μέλλον της κόρης της, θα αναγκαστεί να κοιτάξει μέσα της για να σκεφτεί ότι ίσως μπορεί να αλλάξει τη ζωή της.
Έγραψαν για την ταινία:
«Η πρώτη ταινία του Άλβαρο Γκάγκο είναι το συγκινητικό και χιουμοριστικό πορτρέτο μιας εργατικής αλλά σχεδόν ανίσχυρης γυναίκας. Η Μαρία Βάσκεζ που υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα δίνει ολοκληρωτικά τον εαυτό της στον ρόλο. Η ερμηνεία της ως μιας γυναίκας από την Γαλικία της Ισπανίας που αποφεύγει την πραγματικότητα με ειρωνικό χιούμορ είναι υπέροχη, στην οποία δηλώνει τα συναισθήματα της σωματικά ακόμα και χωρίς τη βοήθεια του διαλόγου. Παρουσιάζει τη Ραμόνα ως μια γυναίκα με αξιοπρέπεια και περηφάνια, που μπορεί να παλέψει για τους άλλους αλλά όχι για τον εαυτό της». Lucy Virgen, The Film Verdict
«Οι δοκιμασίες και τα προβλήματα μιας σαραντάχρονης ανύπαντρης μητέρας σε μια παραλιακή πόλη στη βορειοδυτική Ισπανία υπό το οξυδερκές και συμπονετικό βλέμμα του σκηνοθέτη Άλβαρο Γκάγκο στο γεμάτο ένταση ντεμπούτο του στη γλώσσα της Γαλικίας, με τον τίτλο Μάτρια που σημαίνει μητέρα πατρίδα. Πρόκειται για μια ζωντανή και αυθεντική καταγραφή της ζωής εκεί, καθώς και για την ανάδειξη του παραλογισμού του καπιταλισμού, αντάξια των ταινιών του Κεν Λόουτς». Jonathan Holland, Screen International
«Μια ταινία όπου βλέποντας μια γυναίκα να προσπαθεί απλώς να τα βγάλει πέρα ανεβάζει τους παλμούς σου. O Άλβαρο Γκάγκο δείχνει μια φαινομενικά συνηθισμένη ύπαρξη στην ταινία, αλλά αυτός ο διαρκής αγώνας, ο διαρκής φόβος μην ξεμείνεις από χρόνο και χρήμα είναι τόσο οικείος που με ένα άλλο soundtrack θα μεταμορφωνόταν σε καθαρό θρίλερ. Η διευθύντρια φωτογραφίας κυνηγάει ουσιαστική την ηρωίδα Ραμόνα. Δεν έχει ούτε ένα λεπτό να χάσει, ούτε χρόνο για τον εαυτό της, και όπως είναι αναμενόμενο σχεδόν κανείς δεν της δίνει σημασία. Ζώντας σε ένα ψαροχώρι της Γαλικίας και κάνοντας ένα σωρό δουλειές, είναι οικονομικά επισφαλής. Ο καλλιτεχνικός κινηματογράφος αγαπάει αυτές τις ηρωίδες όπως η Ραμόνα (Μαρία Βάσκεζ), όπως η Μάριον Κοτιγιάρ στο Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα και όπως η Χέιλι Σκουάιρς στο Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ. Αυτό που κάνει τη Μάτρια ξεχωριστή είναι ότι ο Γκάγκο δεν δοξάζει τον πόνο ή τη θυσία. Είναι μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στο κοινωνικό σινεμά που ακολουθεί τους στίχους της Ντόλι Πάρτον «Σε αφήνουν να κάνεις όνειρα, μόνο και μόνο για να τα δεις να καταστρέφονται, είσαι απλώς ένα σκαλί στη σκάλα του αφεντικού, αλλά έχεις όνειρα που δεν θα μπορέσει ποτέ να σου τα πάρει» (Nine to Five)». Marta Balaga, Cineuropa
