Η One from the Heart παρουσιάζει τη νέα ταινία του Γουόρικ Θόρντον (Warwick Thornton) Το Νέο Αγόρι (The New Boy). Η ταινία από την Αυστραλία σε παραγωγή της Dirty Films, εταιρεία παραγωγής της Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία και πρωταγωνιστεί, παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα (Un Certain Regard). Στη συνέχεια ήταν Ταινία Έναρξης του Φεστιβάλ Σίδνεϊ, ενώ προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Τορόντο, Σαν Σεμπαστιάν και Λονδίνου μεταξύ άλλων. Στις σημαντικότερες διακρίσεις της συγκαταλέγεται το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Camerimage που εστιάζει στη Διεύθυνση Φωτογραφίας με συνυποψήφιες ταινίες μεγαθήρια (Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, Ζώνη Ενδιαφέροντος του Τζόναθαν Γκλέιζερ, Ναπολέων του Ρίντλεϊ Σκοτ, Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού του Μάρτιν Σκορσέζε). Αξίζει επίσης να αναφέρουμε και τη διάκρισή της από το Αμερικάνικο Σωματείο Διευθυντών Φωτογραφίας (American Society of Cinematographers – ASC Awards) με το ειδικό βραβείο Annual Spotlight Award.Τέλος, πρόσφατα απέσπασε τέσσερα Βραβεία από την Ακαδημία Κινηματογράφου της Αυστραλίας, Βραβείο Ερμηνείας Ανδρικού Ρόλου για τον εκπληκτικό νεαρό πρωταγωνιστή Άσουαν Ριντ που κάνει εδώ το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, Βραβείο Ερμηνείας Β’ Γυναικείου Ρόλου για την Ντέμπορα Μέιλμαν, Βραβείο Φωτογραφίας για τον Γουόρικ Θόρντον, Βραβείο Σκηνογραφίας για την Έιμι Μπέικερ.
Στην Ελλάδα η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσία του σκηνοθέτη.
Μετά την ταινία Γλυκιά Πατρίδα (Φεστιβάλ Βενετίας) με τους Σαμ Νιλ και Μπράιαν Μπράουν, o Γουόρικ Θόρντον επιστρέφει με το Νέο Αγόρι σε δικό του σενάριο, σκηνοθεσία και διεύθυνση φωτογραφίας. O Θόρντον και η Κέιτ Μπλάνσετ (με καταγωγή επίσης από την Αυστραλία) αναζητούσαν εδώ και αρκετά χρόνια ένα κοινό σχέδιο για να δουλέψουν μαζί και κατά τη διάρκεια της πανδημίας συνεργάστηκαν στο σενάριο της ταινίας. Αρχικά ο πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν ανδρικός και μαζί αποφάσισαν πρωταγωνίστρια δίπλα στο νεαρό αγόρι της ιστορίας να γίνει μία γυναίκα μοναχή και να την ενσαρκώσει η ίδια η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός που ανέλαβε μέσω της εταιρείας της Dirty Films και χρέη παραγωγού. Ο Θόρντον επίσης κατάφερε άλλη μια συνεργασία που ονειρευόταν καιρό, αναθέτοντας τη μουσική της ταινίας στους προσωπικούς του φίλους Νικ Κέιβ & Γουόρεν Έλις.
Σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι στην Αυστραλία της δεκαετίας του ’40, η Αδελφή Αϊλίν διευθύνει ένα οικοτροφείο για παιδιά Αβορίγινων. Ένα καινούριο αγόρι φτάνει μέσα στη νύχτα, ένα παιδί που φαίνεται να έχει ξεχωριστές δυνάμεις. Όταν το μοναστήρι αποκτά έναν πολύτιμο Εσταυρωμένο, το νέο αγόρι συναντά τον Χριστό για πρώτη φορά και μένει άναυδο. Ωστόσο, η πνευματική ζωή του παιδιού ως αυτόχθονας δεν συνδυάζεται με τον χριστιανισμό του οικοτροφείου και η μυστηριώδης δύναμη του γίνεται αντιληπτή ως απειλή. Η Αδελφή Αϊλίν πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στις παραδόσεις της πίστης της και την αλήθεια που ενσαρκώνει το αγόρι σε αυτή την ιστορία πνευματικής πάλης και επιβίωσης.
Ο Γουόρικ Θόρντον αντλεί από την δική του προσωπική εμπειρία ζωής σε ένα αυστηρό καθολικό περιβάλλον για να καταθέσει μια παραμυθένια, κάποτε σκληρή και άλλοτε αστεία ιστορία ενηλικίωσης όπου ο μυστικισμός και η μαγεία συγκρούονται και συνομιλούν με τους άκαμπτους χριστιανικούς κανόνες δοκιμάζοντας τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω και των δύο πλευρών. Μαζί καταγράφει ένα άγνωστο ιστορικά κομμάτι από το χρονικό της εξαφάνισης μιας ολόκληρης κουλτούρας που ισοπεδώθηκε από την επέλαση των λευκών αποίκων στην Αυστραλία.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου με έστειλε μακριά σε ένα οικοτροφείο που το είχαν Ισπανοί μοναχοί. Είχα μπλεξίματα στο σπίτι μου στην πόλη Άλις Σπρινγκς και πίστευε ότι ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να ξεκολλήσω. Δεν είχα ξαναμπεί σε εκκλησία. Είδα αυτόν τον τύπο να βασανίζεται πάνω σε ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό και τρόμαξα. Αλλά σιγά σιγά αγκάλιασα αυτό που λέγεται Χριστιανισμός και που ήταν τόσο διαφορετικό από την πνευματικότητα των Αβορίγινων μέσα στην οποία είχα μεγαλώσει.
Αυτό που μου κινούσε το ενδιαφέρον ήταν ότι, παρά το ότι φαινόταν σαν να έρχονταν σε σύγκρουση, έβλεπα ότι οι παραδόσεις των Αβορίγινων και ο Χριστιανισμός μπορούσαν να συμβιώσουν όμορφα. Εξαρτάται από τον άνθρωπο, όχι από τη θρησκεία. Πολλές από τις ιστορίες των Αβορίγινων βασίζονται στην ηθική για την οποία μιλούν και οι ιστορίες της Βίβλου, αν κάνεις αυτό θα τιμωρηθείς, οπότε μην το κάνεις κτλ. Οι Αβορίγινες είναι σε γενικές γραμμές θετικοί στο να αγκαλιάσουν τον Χριστιανισμό μαζί με τη δική τους πνευματική πίστη, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο από την άλλη πλευρά. Ο Χριστιανισμός πρέπει να κατακτήσει. Το Νέο Αγόρι γεννήθηκε από αυτές τις εμπειρίες.
Η ταινία μιλάει για την εξαφάνιση μια εντελώς όμορφης, βιώσιμης, ανεκτικής θρησκείας από έναν μεγάλο νταή. Μιας θρησκείας που μπορεί να συνυπάρξει με άλλες πνευματικότητες, αλλά ο Χριστιανισμός το αρνείται αυτό. Είναι μια μικρή χειρονομία στην ταινία, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο μεγάλη όση η σύγκρουση των πλανητών στο σύμπαν, ο θάνατος ενός αστεριού, η γέννηση μιας μαύρης τρύπας. Αν δεν προσέξεις θα τα χάσεις, πράγμα που αποτελεί τη θλίψη της ανθρωπότητας στην εποχή μας.
Έγραψαν για την ταινία:
«Σαν μια ηλιαχτίδα μέσα από μια σταγόνα μέλι, η ταινία είναι βουτηγμένη στη μεγαλοπρέπεια της φύσης».★★★★ TimeOut
«Το Νέο Αγόρι σε παραγωγή της Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία και πρωταγωνιστεί, είναι στον πυρήνα της η ιστορία ενός παιδιού που αναγκάζεται να ζήσει σε ένα ορφανοτροφείο ώστε να μεγαλώσει σύμφωνα με τους τρόπους του λευκού κατεστημένου. Ξεχωρίζει η βαθιά πνευματικότητα του Θόρντον, που εντυπωσιάζει, καθώς το Νέο Αγόρι συναντά τον Χριστιανισμό. Ωστόσο, δεν είναι μια ισότιμη γνωριμία, καθώς ο Χριστιανισμός δεν θα τον δεχτεί ποτέ όπως είναι». Screen
«Η ταινία επωφελείται όπως και οι προηγούμενες του, από την ξεχωριστή ματιά του σεναριογράφου-σκηνοθέτη-διευθυντή φωτογραφίας όσον αφορά στο φως και στον τόπο, που ξεφεύγει από τον πικτοριαλισμό, για να ανακτήσει το τοπίο από τους επιβλητικούς κατακτητές του». Guy Lodge, Variety
«Η βαθιά γνώση της οπτικής αφήγησης του αυτόχθονα Αυστραλού σκηνοθέτη δεν ήταν ποτέ τόσο εντυπωσιακή όσο στο ποιμενικό σκηνικό της τρίτης του ταινίας μυθοπλασίας, Το Νέο Αγόρι. Συχνά, οι λόφοι, τα χωράφια με το σιτάρι, οι σκηνές θερισμού, τα πλάνα μια φωτιάς που καίει τους καρπούς ή ενός τρένου που διασχίζει το τοπίο φαίνονται σαν κλείσιμο του ματιού στην αξέχαστη ομορφιά της φωτογραφίας του Néstor Almendros στην ταινία Μέρες Ευτυχίας”. David Rooney, The Hollywood Reporter
«Ο κινηματογράφος του Θόρντον καθορίζεται από την ορχηστρική μουσική και τα απέραντα τοπία που μας αγκαλιάζουν και μας προσκαλούν ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε. Είναι το είδος της κινηματογραφικής δημιουργίας βαθιά συνδεδεμένης με τον τόπο που απεικονίζει, που όμως με κάποιο τρόπο καταφέρνει να ξεπερνά τα σύνορα του και να μας αφορά σε αυτή τη φιλοδοξία να συνδεθούμε, να συναισθανθούμε και να κατανοήσουμε αυτές τις συγκρούσεις και αυτή τη φωτεινή σπίθα ενός αγοριού που αναφέρεται στον αγώνα για πίστη όπως κι αν μας μεγάλωσαν». Ella Kemp, Indiewire