Αγγελιοφόρος ***

Δεν πρόκειται για ταινία μυθοπλασίας. Ούτε και ντοκιμαντέρ το λες. Στην παράδοση του «diary film» η Στέλλα Θεοδωράκη κάνει κάτι πολύ πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα. Και το βασικότερο: κάνει μία ταινία που μας αφορά. Όχι μόνο ως «ματάκηδες». Όσοι παρακολουθούν φανατικά σινεμά μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι. Και βέβαια, υπάρχει η φυσική τάση να χώνουμε το βλέμμα μας εκεί που δεν μας επιτρέπουν: ένα προσωπικό ημερολόγιο είναι πάντοτε πειρασμός. Εδώ έχουμε ένα φιλμ που λέει αλήθειες. Που λειτουργεί ταυτόχρονα και παράλληλα ως ντοκουμέντο, ως κιβωτός αναμνήσεων, ως κατάθεση ψυχής, ως λύτρωση. Τα οξειδωμένα φιλμάκια super 8 έχουν συλλάβει τη νιότη και την ανεμελιά – είναι χωρίς ήχο μα λένε τόσο πολλά! Η ψηφιακή κάμερα από την άλλη κινείται από διαμερίσματα που αδειάζουν εξαιτίας απώλειας αγαπημένων προσώπων μέχρι τα αποκαΐδια του «Αττικόν» και του «Απόλλων» αλλά και του «Άστυ» στις μεγάλες πυρκαγιές του περασμένου Φεβρουαρίου. Η κρίση φτάνει στο ζενίθ της: στους δρόμους διαδηλώσεις, στις τηλεοράσεις ειδήσεις, τα πάντα ρευστά, η ήττα παρούσα αλλά και η ελπίδα να μην έχει χαθεί. Στο διπλανό δωμάτιο ο Θάνος Αναστόπουλος ετοιμάζει τη δική του ταινία, την «Κόρη». Στα σύγχρονα στιγμιότυπα η δημιουργός πειραματίζεται στην εικόνα: συλλαμβάνει αντανακλάσεις, κινηματογραφεί μέσω γυαλιών ηλίου, μέσα από τα τζάμια του τρόλεϊ, από ψηλά και καθέτως. Καλειδοσκόπιο, θραύσματα, ψήγματα και η εικόνα συμπληρώνεται ιδανικά από την υπέροχη μουσική του Χρήστου Δεληγιάννη. Από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες της σεζόν. Και όπως λέει και η Θεοδωράκη στο φινάλε: «- Δεν θα συναντήσουμε κανέναν σ’ αυτήν τη διαδρομή. – Δεν πειράζει, όλα καλά Πίτερ»…